Η βίλα στην οδό Beethovenstraße 10 είναι σχεδιασμένη σε νεοκλασικό στιλ, σε συνδυασμό με στοιχεία Art Nouveau.

Ο αρχιτέκτονας Paul Dietzsch από το Έσσεν σχεδίασε τη βίλα σύμφωνα με τις αντιπροσωπευτικές ανάγκες του πελάτη Heinrich Kirchhoff.

Το κτίριο στην Bierstadter Straße 14 είναι μια βίλα που μοιάζει με κάστρο και χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Alfred Schellenberg το 1876-78 σε αυστηρά ιστορικιστικό στυλ. Η κύρια πρόσοψη βλέπει δυτικά προς την Rosenstraße. Ο Schellenberg απομακρύνθηκε από τη συνήθη συμμετρία του κλασικισμού και του ρομαντικού ιστορικισμού και αντ' αυτού μετατόπισε το χαγιάτι της βίλας προς τα νότια. Σχεδιαστικά, προσανατολίστηκε διακριτικά προς την ιταλική Υψηλή Αναγέννηση.

Από το 1975, η Villa Bierstadter Straße 14 στεγάζει το δημόσιο σχολείο Dr Obermayr- μόνο μερικά δωμάτια έχουν ακόμη την αρχική τους επίπλωση.

Η βίλα κατεδαφίστηκε το 2024.

Το 1909, ο αρχιτέκτονας Karl Köhler έχτισε τη βίλα στην Bierstadter Straße 15 για δικούς του σκοπούς σε νεοκλασικό στυλ, το οποίο συναντάται συχνά σε κτίρια που κατασκευάστηκαν κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αντίθεση με την πραγματική συνήθεια του κλασικισμού, ο Köhler έδωσε έμφαση στην οροφή της βίλας δημιουργώντας μια μανσαρική στέγη.

Το κτίριο αποτελεί την έδρα του δημόσιου σχολείου Dr Obermayr.

Το καλοκαίρι του 1883, ο Μπραμς δούλεψε πάνω στη "Συμφωνία του Βισμπάντεν", την 3η Συμφωνία σε Φα μείζονα (έργο 90), σε μια βίλα του Βισμπάντεν, στην τότε Geisbergstraße 19.

Η διαμονή του Μπραμς στο Βισμπάντεν προέκυψε μέσω της φιλίας του με την οικογένεια Μπέκεραθ, η οποία αρχικά τον προσκάλεσε στον αμπελώνα τους στο Ρούντεσχαϊμ. Μετά από κοινή πεζοπορία στις ελβετικές Άλπεις και χρόνια αλληλογραφίας, ο Brahms επέστρεψε τελικά στο Rheingau το 1883. Η Laura von Beckenrath βρήκε κατάλυμα για τον συνθέτη στην Geisbergstraße 19 (σήμερα Schöne Aussicht 7). Εκεί ο Μπραμς μπορούσε να συνθέτει ανενόχλητος σε απόλυτη ηρεμία και γαλήνη, με περιπάτους από την εξώπορτα. Στους περιπάτους του στο Neroberg και στο Taunus, οι συνθέσεις του ξεδιπλώνονταν σχεδόν στην εντέλεια- στη συνέχεια έθετε τα έργα στο χαρτί σχεδόν χωρίς διορθώσεις.

Το έργο του Μπραμς από την εποχή του στο Βισμπάντεν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Βιέννη στις 2 Δεκεμβρίου 1883 με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης υπό τον Χανς Ρίχτερ.

Η βίλα στο Dambachtal 20 ήταν το σπίτι του Friedrich Werz, ο οποίος -όπως φαίνεται από το κτίριο- προτιμούσε το στυλ Art Nouveau. Κατασκεύασε τη βίλα το 1905.

Όταν ο πρίγκιπας Albrecht, ο ιδιοκτήτης του Solmsschlösschen, αρρώστησε σοβαρά και προφανώς ανίατα λίγο μετά τη μετακόμισή του, μετακόμισε στην οδό Gustav-Freytag-Straße 27 το 1898 - τη δεύτερη βίλα που είχε χτίσει. Σε αντίθεση με το μνημειώδες Solmsschlösschen, ο πρίγκιπας Albrecht ανέθεσε τη δεύτερη βίλα στον αρχιτέκτονα Wilhelm Köster σε σχετικά απλό και συντηρητικό στυλ. Η βίλα είναι σχεδιασμένη στο ύφος της Ανώτερης Ιταλικής Αναγέννησης, με ασύμμετρη διάταξη των γωνιακών μπαλκονιών.

Η οδός Gustav-Freytag-Straße ονομαζόταν "Hainer Weg" μέχρι το 1886 και μετονομάστηκε σε Gustav Freytag με την ευκαιρία των 70ων γενεθλίων του. Ο ποιητής έζησε στη βίλα στην οδό Gustav-Freytag-Straße 18 από το 1881 έως τον θάνατό του.

Το 1842, ο αρχιτέκτονας Georg Moller έχτισε τη νεοκλασικού ρυθμού "Villa Rettberg" για λογαριασμό του υπολοχαγού του Νασσάου και υπασπιστή του Δούκα, Carl von Rettberg. Ο ιδιοκτήτης πέθανε το 1844 και αναπαύθηκε στο "Παλιό Νεκροταφείο".

Επηρεασμένη από την ιταλική Αναγέννηση στις αρχιτεκτονικές της μορφές, ελάχιστα πράγματα απομένουν σήμερα από την προηγούμενη εμφάνιση της βίλας. Το κτίριο διευρύνθηκε το 1870 και προστέθηκε ένας όροφος στις αρχές του αιώνα, ενώ η ιστορική του πρόσοψη τροποποιήθηκε. Μετά το τέλος του πολέμου, η βίλα ανοικοδομήθηκε εκ νέου επειδή είχε υποστεί σοβαρές ζημιές από τις βόμβες. Το 1949, η κρατική κυβέρνηση χρησιμοποίησε τα δύο γειτονικά κτίρια και τη βίλα Rettberg ως κτίριο γραφείων.

Αφού η κρατική καγκελαρία της Έσσης μετακόμισε στο πρώην "Hotel Rose" το 2004, ένα χρόνο αργότερα άρχισαν οι εργασίες για την ανακαίνιση της Villa Rettberg, συμπεριλαμβανομένου του γειτονικού αμαξοστασίου, και τη μετατροπή της σε Haus der Kommunen με ένα νέο κτίριο γραφείων.

Η Villa Lessingstraße 5 φέρει την υπογραφή του αρχιτέκτονα Christian Dähne, ο οποίος έχτισε εννέα υπέροχες νεοαναγεννησιακές βίλες στο Wiesbaden.

Ο Dähne έχτισε τη βίλα το 1898 από τούβλο και ψαμμίτη με τρεις ορόφους και έναν εντυπωσιακό πολυγωνικό γωνιακό πύργο. Ο ίδιος ο αρχιτέκτονας έζησε στο κτίριο για 26 χρόνια.

Το 1899, ο αρχιτέκτονας Wilhelm Boue έχτισε τη διπλή βίλα στην Sonnenberger Straße 26/28 σε νεομπαρόκ στυλ. Το ξενοδοχείο "Regina" στεγάστηκε στο κτίριο μεταξύ 1905 και 1935.

Η εταιρεία Kreizner & Hatzmann ήταν υπεύθυνη για την κατασκευή του κτιρίου Viktoriastrasse 19 το 1871/72. Δύο χρόνια νωρίτερα, ο Friedrich Hatzmann και ο Joseph Kreizner αγόρασαν το οικόπεδο, από το οποίο κράτησαν μόνο το ένα τρίτο. Το 1872, οι δύο εργολάβοι οικοδομών πούλησαν το νεοκλασικό κτίριο στην οδό Viktoriastrasse 13 (σήμερα 19), το οποίο ήταν διακοσμημένο με υπερφυσικές καρυάτιδες από το εργαστήριο του Höppli. Το κτίριο, που είχε σχεδιαστεί ως μονοκατοικία, μετατράπηκε σε πολυώροφη κατοικία γύρω στο 1936.

Ενώ η ίδια η βίλα υπέστη μόνο μικρές ζημιές κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το αμαξοστάσιο και τα σταβλικές εγκαταστάσεις στο πίσω μέρος του ακινήτου δεν επέζησαν από τους βομβαρδισμούς.

Μεταξύ 1878 και 1882, ο αρχιτέκτονας Georg Friedrich Fürstchen έχτισε τη Villa Clementine για λογαριασμό του κατασκευαστή Ernst Mayer από το Mainz. Πήρε το όνομά της από τη σύζυγο του Mayer, Clementine, η οποία πέθανε λίγο μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής. Ο αρχιτέκτονας, ο οποίος ήταν 29 ετών εκείνη την εποχή, σχεδίασε την κάτοψη της "βίλας της ανώτερης μεσαίας τάξης" σε σχήμα U και ολοκλήρωσε το κτίριο με διπλή πρόσοψη που έβλεπε προς τις οδούς Wilhelmstrasse και Warme Damm. Ο Fürstchen όρισε διαφορετικά ύψη για τα δωμάτια στο ισόγειο, τον πρώτο και τον πρώτο όροφο, προκειμένου να τονίσει τη σημασία των επιμέρους ορόφων. Το κτίριο χαρακτηρίζεται επίσης από εξαιρετικές οροφές από στόκο, πολλά θερμοκήπια και βεράντες καθώς και μαύρα μαρμάρινα σκαλοπάτια στο κλιμακοστάσιο.

Η Villa Clementine απέκτησε παγκόσμια φήμη το 1888 με τη "ληστεία του πρίγκιπα του Βισμπάντεν": η Σέρβα βασίλισσα Νάταλι νοίκιασε τη βίλα με τον γιο της, τον πρίγκιπα διάδοχο Αλέξανδρο, αφού εγκατέλειψε τον σύζυγό της, βασιλιά Μίλαν Ομπρένοβιτς. Ωστόσο, εκείνος εντόπισε τα ίχνη της και με εντολή του έφερε τον γιο του πίσω στο Βουκουρέστι. Η βίλα Κλημεντίνη φιλοξενεί από το 2001 το Σπίτι της Λογοτεχνίας του Βισμπάντεν.

Με εντολή της χήρας L. Wintermeyer, ο αρχιτέκτονας Georg Schlink άρχισε να χτίζει τη βίλα στην οδό Biebricher Allee το 1902. Το κτίριο ξεχωρίζει για τη γωνιακή του θέση, τον πολυγωνικό γωνιακό πύργο με τον μπαρόκ θόλο και τη βεράντα, η οποία προστέθηκε στην πλευρά της Biebricher Allee. Το 1914 προστέθηκε άλλη μια βεράντα στην πίσω πλευρά του κτιρίου. Το σημερινό όνομα "Villa Schnitzler" προέρχεται από τον δεύτερο ιδιοκτήτη.

Η επίσημη κατοικία του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ουάσιγκτον αποτέλεσε αναμφισβήτητα το πρότυπο για την κατασκευή της βίλας "Λευκός Οίκος". Αυτό έγινε κατόπιν αιτήματος της Αμερικανίδας συζύγου του κατασκευαστή σαμπάνιας Söhnlein, Emma Pabst. Ωστόσο, είναι επίσης πιθανό ότι ο αναδυόμενος νεοκλασικισμός επηρέασε τον σχεδιασμό του σπιτιού. Οι Ελβετοί αρχιτέκτονες Otto Wilhelm Pfleghard και Max Haefeli κατασκεύασαν το κτίριο μεταξύ 1903 και 1906, έχοντας γίνει γνωστοί μέσω της εργασίας τους στο αρχιτεκτονικό γραφείο του Alfred Schellenberg.

Από τον θάνατο του Friedrich Wilhelm Söhnlein το 1938, η βίλα είχε διάφορες λειτουργίες: το 1940 νοικιάστηκε από την αστυνομική διοίκηση, τέσσερα χρόνια αργότερα αγοράστηκε από το "Τρίτο Ράιχ" και μετά το τέλος του πολέμου μέχρι το 1995 χρησιμοποιήθηκε από την αμερικανική στρατιωτική διοίκηση.